گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز دهم قسمت دوم

از روستای مُنج به سمت سه راه توتک به راه افتادیم.
در توتک به فکر صبحانه خوردن بودیم که درختی نظرمان را جلب کرد.
بلی اینجا هم قناتی بود و چناری چند صد ساله. 
صبحانه را با صفای وجودی که این چنار باوقار و عزیز درست کرده بود خوردیم.
با خودم فکر میکنم اگر با ماشین بودیم و سرعت ماشین رو،
این درخت را نمیدیدیم. خوشا صبر در رکاب آموختن، فهم کردن، جرعه جرعه لمسیدن.
در هیچ منبعی هم اشاره نشده بود توتک درختی کهن دارد.
از توتک تا کَرخنگان مرز استان یزد و فارس است و منطقه حفاظت شده
سمت یزدی نامش بروئیه و سمت فارس توت سیاه.
با توجه به نام توت سیاه و نامهای زیادی چون روستای چناریه که در این منطقه وجود دارد، احتمالأ توتک نیز به درخت توتی در گذشته دور این روستا اشاره داشته است.
در مرز این دو استان در حال رکابیدن هستیم. جاده ای بسیار خلوت از میان منطقه حفاظت شده. جاده شیب ملایمی به سمت بالا دارد.
آرام میرکابی، از کنار درختچه‌های قیچ رد می‌شوی. صدای باد است و قیچ ها.  شمایل قیچ چون هیمه آتش است که باد بر او خورده باشد و شعله کشیده بادش. شکلی دل نشین دارد که عاشقش شوی.
آرام میرکابم.
تند هم برکابم اثری ندارد. جاده تا دور تا آنجا که چشم کار میکند مستقیم میرود
گویی که خود دنیاست. تند بروی، آرام هم.
تفاوتی ندارد. 
به کجا میخواهی برسی؟
به آن نقطه در جاده که چون بی نهایت میزند.
به کجا؟
 صبر می آموزی صبر صبر صبر.

بیابان و قیچ ها پنداره ام را تصاحب کرده اند.
جایی برای عکسبرداری می ایستیم.
به امیر میگویم.
اینجا تصادف کنیم  ، پدرمان در می آید. چرا که در بین دو مرز یزد و فارسیم. اورژانس دو تا استان، ۱۱۰ دو تا استان زیر بار ما به این سادگی نخواهند رفت‌
در ۱۲۳ هم که هستیم، خیابان های مرز بین دو مرکز همیشه داستان دارد. اینکه پیاده رو راست یا چپ، شمال خیابان یا جنوبش، مهم میشود و هر مرکزی تلاش میکند، توپ را در زمین دیگری اندازد. 
از قیچ عکسم را می‌گیرم و به صدای باد و آن نقطه بی انتهای جاده که همچون مثل دنیاست خیره می مانم.
همان نقطه که من و این درختان کهنسال با هم در یک برهه اش، هم مسیر شده ایم.

پی نوشتی از عباس جعفری، نویسنده وبلاگ آزاد کوه که ده سال است که نیست بنویسدش.
ده سال!؟ 
آبهای نپال را به قیچ های بیابان ترجیح دادی عباث.

اصلا رها كن همين چهار تا كلام رو هم و بزن به بيابان به اون جايي كه پست ترين و بي ادعا ترين نقطه زمينه ! اين تنها" ترين" هايي است كه دوستشان مي داري بي ارتفاع ترين در برابر همه بلندي ها ي شلوغ و و خالي تر از همه سالنها يي پر از يك مشت آدم كه در دست گل دارند و در دل كينه و بر زبان خار ! خارزاري است جلساتشان و حضراتشان.!پس به خارزار خودت دل خوش باد با درمنه زار و طاغ زار و دشت قيچ و قليچ ! سه تار عثمانش را عشق است و قيچك خالورا . كشك و قروت بي بي هزار هزار بار بهتر از نان منتشان! . گور پدر روزگار!
گو برويد هر چه در هر جا كه خواهد يا نمي خواهد باغ بان ورهگذاري نيست!

عباث

روز دهم رکاب زنی

@parrchenan

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز شب نهم

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز هشتم

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز ششم و هفتم