گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز پنجم

از جاده اصلی به سمت روستای سنگ دراز راه کج کردیم، تا که درخت کهنی دیگر را سلام کنیم.
وارد روستا با سنگ های عجیبی شدیم. درخت را نمی یافتیم.
حال و هوای سنگها و شکل و شمایل ما با کلاه های دوچرخه ذهنم را فانتزی، سوررئال کرده بود. سکوت پس از بارانی در روستای از جمعیت خالی شده سنگ دراز حاکم بود.
خود را موجودی فضایی که به مریخ ورود کرده است می‌دیدم. یا انسانی فضایی که پس از صدها هزار سال، دوباره به زمین بازگشته است. زمین خالی از سکنه‌ را با فضاپیما دوچرخه ای در مأموریتی آمده ایم.
زنی کهنستال را که فرغونی را می‌کشید سلام میکنیم و از خیالم خارج میشوم.
نشانی درخت را گرفته و سمتش می‌رویم.
شکل و شمایل درخت، دوباره مرا خیالی می‌کند. درخت،
شبیه گیسوان سفید زنی کوهنسال است که از فرق سر دو سوی شانه شده باشد. یک سوی این زلف را بریده تا زیر سر دخترک بیماری بگذارند که گفته اند موی کهنسالی شفای اوست( فکر کنم باوری این چنین پیرامون ن سید باشد).

(یک سمت درخت این اواخر بر اثر طوفان شکسته است)
درخت ۸۵۰ ساله توتِ روستای سنگ دراز را در ذهنم چون گیسوان زن ثبت میکنم و درخت چنار دیروزی را که در روستای تنگ چنار دیدیم و تو خالی شده بود را اینگونه در ذهنم ذخیره میکنم: پاهای غولی بزرگ.
(روستا از جمعیت جوان خالی بود و بیشتر آنان به شهر رفته بودند. و ن و مردان کهنسال به تنهایی در روستا و دور از فرزندان خود زندگی میکردند).
درخت توت، مشرف بر دشت روبرویش بود. دشتی که کوه ارنان در آن خودنمایی می‌کرد و ما تقریباً یک روز کامل از کنارش در حال عبور بودیم. شکل کوه ارنان وسط دشتی که هیچ بلندی نیست آنچنان است که اگر ادعای خدایی می‌کرد، مومن بسیار می یافت. شکلی خداگون داشت و ما تقریباً آن را طواف کردیم. لحظه آخر که در جاده اصلی افتادیم و ارنان( اسم زیبایی است) پشت ما افتاد، لحظاتی ایستادم و بدرود گفتمش. با او ریفیق ( رفیق) شده بودم. 
دیروز ما، روستای دهشیر بود. دروازه ورود به کویر. مرز کوه و بیابان.
و در واقع ما بعد از چندین روز رکاب زدم، تازه امروز، بیابان و کویر را خواهیم دید. و زائر به سمت ابرکوه خواهیم شد. زائر کهن ترین درخت‌.

روز پنجم

@parrchenan

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز شب نهم

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز هشتم

گزارش رکاب زنی از یزد تا شیراز روز ششم و هفتم